Het zal in de zomer van 2006 geweest zijn, vlak voor ik ging studeren. Mijn ouders hadden net een oude bouwkeet gekocht. Bedoeld als expositieruimte. Het was nog wel een beetje saai, vonden ze. Ik was 17 en had niets te doen. Dus kreeg ik wat geld voor verf en kwasten. En de vrije hand. In een week tijd veranderde de blauw-oranje bouwkeet in een enorm eerbetoon aan Jackson Pollock.
Is het kunst? Dat lijkt me niet. Al ben ik de afgelopen jaren een aantal keer gevraagd om een ‘klodderwerk’ op bestelling te maken. Heb ik niet gedaan, want ik had andere dingen te doen. Maar ‘het werk’ blijft me achtervolgen.
Actionpainting? Ik had geen idee!
Dat ik een eerbetoon aan Jackson Pollock aan het maken was, daar kwam ik pas later achter. Ik had geen idee wat ‘actionpainting’ was. Ik kocht gewoon héél veel blikken goedkope verf bij de lokale ‘dump’-winkel, trok een overall aan en gooide de verf tegen de keet aan. Zeven dagen later was ik klaar. Ik probeerde geen Menno Baars, Hein van Houten, Merijn Kavelaars, Robbert Buys of Remko Leeuw te zijn. Ik ‘rotzooide maar een beetje an’.
Pollock leerde ik later kennen
Jaren later kwam ik in Houston voor het eerst een echte Pollock tegen. Dat deed me wel ergens aan denken. Ik leerde over het abstract expressionisme en actionpainting. Hoe de kunstenaar geconfronteerd wordt met een meestal groot doek als de voornaamste werkelijkheid, dat hij te lijf gaat. De kunstenaar probeert de actie, de geste van het maken, op het doek over te brengen. Het kunstwerk is een herinnering aan de handeling, de actie (bijvoorbeeld het ritmisch drippen van verf “over all” op een groot doek). Dat kwam me wel bekend voor. Al was ik tijdens mijn keetkunst-project meer aan het gooien en smijten.
Na de keet kwam de fiets, en de schoenen
De bouwkeet is niet mijn enige kleurrijke kunstwerk. Tijdens het schilderen van de expositieruimte druppelde ik ook – eerst per ongeluk, later expres – wat verf op mijn schoenen. Deze klodderschoenen heb ik ooit eens weggegooid. En er zijn geen foto’s van. Mijn andere klodderproject – de fiets die ik in de eerste jaren van mijn studie gebruikte – is er nog wel. Mijn stalen ros heeft een plekje gekregen in de ‘rommelmuur’ van Galerie Zuid. Rijden doet ‘ie niet meer, maar je kunt ‘m nog altijd bewonderen.
De klodderkeet bladdert af
De ‘klodderkeet’ staat er nog steeds, bij Galerie Zuid in Harskamp. Mijn grootste ‘kunstwerk’ is te bewonderen vanaf de parkeerplaats. En je kunt er nog steeds in. Om tweedehands servies en kruisbeelden te bewonderen. Een aanrader. Oud wordt ‘ie wel, m’n ‘vroege werk’. Dus, kom kijken nu het nog kan!
Deze vind ik nog leuker dan je Leonardo post. A: het werk is best wel goed. En B: er is een direct verband met Da Vinci, want zijn beroemdste werk- de olieverffresco het Laatste Avondmaal- begon al tijdens zijn leven af te bladderen en werd uiteindelijk een vlek op de muur. Dat brak zijn hart, want hij had zich daarmee in de kijker gespeeld van de Franse koning Louis XII, die een canvas kopie bestelde, Leonardo sommeerde om vanuit Florence weer terug te komen naar Milaan, alwaar Da Vinci in twee jaar tijd een tweede olieverfversie op canvas realiseerde. Dat hangt nu in Tongerlo, alwaar het al in 1535 arriveerde vanuit Milaan , via Charles d’Amboise, destijds de onderkoning van Milaan. Er zal nog wel wat water door de Po en de Seine stromen eer dat aanvaard wordt maar grote jongens beginnen wel overtuigd te raken van de bijzondere kwaliteit van dat doek.