Ik ben gek op muziek, maar er zijn weinig artiesten die me altijd kunnen bekoren. De band Wilco doet een aardige poging, net als The National, Johnny Cash, Opgezwolle, I Am Oak en Alamo Race Track. Maar deze acts hebben allemaal wel een minder album of minder nummers gemaakt. Nee, er is eigenlijk maar één artiest waar ik onvoorwaardelijk fan van ben: Slaid Cleaves!
Wie? Slaid Cleaves over zichzelf op zijn website: ‘Grew up in Maine. Lives in Texas. Writes songs. Makes records. Travels around. Tries to be good.’ Hij staat bekend om zijn karakteristieke, vloeiende gitaarspel. De geest van Woody Guthrie en de vroege Bruce Springsteen zijn voelbaar in al zijn werk. Zijn beste liedjes zijn verhalen van een minuut of drie tot vijf. Over dromen, wilde plannen, dichters en scheurneuzen. Ik zag hem voor het eerst op het Blue Highways Festival, in de grote zaal van het oude Vredenburg in Utrecht. Het was 2002. Ik was 13 en fan voor het leven.
Slaid Cleaves-fan voor het leven
Vorige week zag ik hem weer. In Café De Amer in Amen (Drenthe, ga daar heen! Gehakballen in de pauze!). Hij speelde uren lang. Alleen, met een beetje hulp van een gitarist uit Denemarken. Zijn vrouw Karen verkocht cd’s en platen. Toen ik rond middernacht naar huis reed wist ik het zeker: Dit is de allerbeste singer-songwriter op aarde! En ik heb zendingsdrang. Daarom hier een lofzang in vijf liedjes.
1. Quick As Dreams
Om te beginnen: Dit is het beste nummer aller tijden. En dat zeg ik zonder overdrijven. Ik ben gek op liedjes die in drie minuten een verhaal vertellen, Ploegsteert van Het Zesde Metaal bijvoorbeeld, of Annelie van Daniel Lohues, maar veel beter dan dit wordt het niet. Toegegeven, het is allemaal wat deprimerend, maar dat is het hele oeuvre van Slaid. Succesauteur Stephen King is niet voor niets fan…
“I still see that crumpled body now, but I’m too old for tears”
In een paar minuten vertelt Slaid het levensverhaal van Tommy Luther, een legendarische jockey. Het nummer gaat vooral over de dood van collega-jockey en vriend Sandy Graham.
2. Lydia
Een lied van Karen Poston, maar mede dankzij Slaid Cleaves wat bekender geworden. Waar het lied is een verhaal, “the tale of a widowed woman who’s lost two of her loved ones in the Virginia coal mine”.
“Word come down from Big Stone, there’s a fire in the mine. And eleven men they couldn’t find.”
Komt het lied je vaag bekend voor? Dat zou kunnen. De Limburgse band Rowwen Hèze maakte een eigen versie: Vlinder, dat speciaal werd geschreven vanwege de moord op de 11-jarige Nicky Verstappen.
3. God’s Own Yodeler
Don Walser was een Amerikaanse zanger die jodelen tot een kunst verhief. Toen hij eens bij een optreden van Cleaves kwam kijken zij hij: “”You sure know how to make ‘em cry”. Het gevolg: Walser werd een mentor voor Cleaves.
“Singing songs about West Texas. Cowboys and old John Deeres. Rodeos and drive-ins. And the thrill of teenage years.”
Onder Walsers invloed maken Slaid en schrijfpartner Rod Picott zo nu en dan eens een wat vrolijker nummer. Horses en Texas Love Song bijvoorbeeld. In 2013, een paar jaar na Walsers dood, maakt Cleaves een nummer over ‘The Pavarotti of the plains’. Waarschuwing: Er wordt gejodeld.
4. One Good Year
Toen ik dit nummer voor het eerst live hoorde, op het Blue Highways Festival in Utrecht, was ik verkocht. Het was het hoogtepunt van het optreden destijds.
“Just give me one good year. To get my feet back on the ground”
Dat liveconcert is opgenomen en deels uitgebracht op EP. Dat plaatje was ooit redelijk zeldzaam, maar staat tegenwoordig gewoon op Spotify. Scroll even door naar One Good Year en luister naar de trompetsolo. Onvergetelijk!
5. Twistin’
Wat een treurnis weer. Over de doodstraf. Weinig aan toe te voegen. Gezongen door de galg.
“Now they do it all behind closed doors. They say it’s a better way to kill.”
En stiekem ook een beetje kritiek op de doodstraf. Mooi. Op ‘Everything You Love Will Be Taken Away’ staan sowie heel wat pareltjes. Van het depressieve soort, dat wel. Een sterk staaltje memento mori-muziek.
Ghost On The Car Radio
Nieuwsgierig geworden? Probeer Ghost On The Car Radio! De nieuwe plaat van Slaid draai ik nu al weken op repeat. Elk liedje is een schets in de beste Amerikaanse literaire traditie van de short story. In een tijdsbestek van een minuut of drie, soms nog minder, kruip je in helemaal iemands huid. Bij Cleaves zijn dat eerder de ploeteraars of achterblijvers dan de winnaars. Je leert hun geschiedenis kennen, hun worsteling, hun hoop. Een goede kennismaking met Slaid Cleaves dus.
