Ik ben geen gamer. Na FIFA 2000 heb ik geen videogame meer gespeeld. Tot ik That Dragon, Cancer tegenkwam. Een videogame gemaakt voor en over Joel, die aan een hersentumor overlijdt. Zijn ouders Amy en Ryan Green vertellen hun verhaal in een ‘spel’ dat je niet kunt winnen…
Hoe Ryan en Amy omgaan met dat zekere verlies van hun jongste vormt de basis van That Dragon, Cancer. De game is autobiografisch: Ryan en Amy bestaan echt en hebben zelf de game geschreven en gemaakt. Hun ervaringen als ouders vormen de basis van de reis die je als spelers in ongeveer drie uur doormaakt.
Als ‘speler’ ben je machteloos
In de eerste scène van That Dragon, Cancer zie je hoe Joel in het ziekenhuis huilt. Je hebt als speler allerlei keuzes, zoals troosten, wiegen en voeren. Je wilt een oplossing bedenken, maar je wordt geforceerd om het gekrijs te doorstaan – geen enkele keuze helpt.
Religie als bron van hoop
Naast het persoonlijke verhaal van Green en zijn familie speelt religie ook een belangrijke rol in That Dragon, Cancer. Je ziet onder andere hoe Green en zijn vrouw tot God bidden, wat wordt versterkt met opnames van henzelf. Geloof speelt een positieve rol in het verhaal. Het is een bron van hoop, een manier om met de met de gruwelijke dingen die het gezin meemaakt om te gaan.
De game viert het leven
Joel leeft niet meer. Hij overlijdt in 2014 aan de gevolgen van zijn ziekte. Green was toentertijd al bezig met de ontwikkeling van zijn game. Toch is het geen droevig document geworden. De game als product viert juist het leven: de herinneringen aan een jong mens met een houdbaarheidsdatum.
Stilstaan en luisteren, niet wegkijken
Het spel kwam uit in 2016. De reacties waren erg positief. De manier van vertellen van That Dragon, Cancer leverde de Greens de prestigieuze Game Award op voor ‘Impact’, een prijs voor het spel dat games neerzet als expressief medium. “Jullie hebben mij het verhaal laten vertellen over mijn zoon Joel”, zegt Green geëmotioneerd als hij de prijs in ontvangst neemt. “Uiteindelijk was het niet het verhaal dat we wilden vertellen. Maar jullie kozen ervoor om van ons te houden tijdens ons verdriet door stil te staan, te luisteren en niet weg te kijken.”
Leuk is anders…
Nog even voor de duidelijkheid: Het is absoluut geen ‘leuk’ spel. Het heeft me drie dagen gekost om het uit te spelen. Het is het waard. Want meer nog dan een heftige film van een uur of twee laat deze game je voelen hoe het moet zijn om als gezin door zo’n heftige periode te gaan. Iedereen die aan de game begint kent het einde al, winnen is geen optie. En toch blijf je spelen. Voor Joel.
Reply All The Cathedral – Podcast over de game. Amy and Ryan Green vertellen onder meer waarom het moeilijk was om het project af te ronden en waarom de laatste scène van de game in een kathedraal plaatsvindt.
Thank You For Playing – Een documentaire gemaakt over de ontwikkeling van de game.
