Tom Petty in 5 albums

Tom Petty is deze week overleden. En dus draai ik al de hele week zijn muziek. Ik ben fan. Of eigenlijk: Ik wás fan, een jaar of vijftien geleden. Via Bob Dylan en Traveling Wilburys was ik in de bibliotheek – waar in mijn muziek haalde – bij een ‘Greatest Hits’-album van Tom Petty uitgekomen. In de jaren die volgden kocht ik bijna al zijn albums. Hoog tijd om ze eens te rangschikken. Hier mijn vijf favoriete Tom Petty-albums.

Ik zeg het maar vast: Damn the Torpedoes staat niet in dit lijstje. Het is misschien wel het best beoordeelde album van Tom Petty, dat weet ik. Maar ik kan het minder waarderen. Je maakt mij niet blij met een nummer als Refugee. En sorry, zijn fantastische platen uit de zeventiger jaren heb ik niet in de lijst opgenomen. Geef mij maar zijn albums uit de jaren ’80 en ’90. En dan vooral Full Moon Fever en Wildflowers.

Full Moon Fever

Luister: Free Fallin’, I Won’t Back Down, Yer So Bad

Van Free Fallin’ tot Zombie Zoo; ieder nummer op dit album is raak. Misschien komt het door de aanwezigheid van Jeff Lynne, Roy Orbison en George Harrison, die samen met Petty de Traveling Wilburys vormden. Vooral de invloed van Lynne is groot. Want laten we eerlijk zijn: Veel Beatlesquer wordt het niet. Prijsnummer I Won’t Back Down werd later door Johnny Cash opgenomen voor zijn album American III: Solitary Man. Cash gaf het nummer – mede doordat hij ziek was destijds – nog net wat meer gewicht mee. Achtergrondzanger op die versie: Tom Petty zelf.

Wildflowers

Luister: Wildflowers, A Higher Place, You Wreck Me

Weer een album zonder zijn vaste begeleidingsband The Heartbreakers. Op de cover dan, want alle leden van de band – behalve drummer Stan Lynch – doen mee. Dit album kwam na Full Moon Fever en is totaal anders. Kalm, niet-bombastisch en grotendeels akoestisch. Producer Rick Rubin, die tegelijkertijd de carrière van Johnny Cash weer op de rit kreeg, zal een vinger in de pap hebben gehad. Volgens Rolling Stone is dit één van de ‘best albums of the 1990s‘.

Traveling Wilburys

Luister: Handle with Care, Tweeter and the Monkey Man, End of the Line

De Traveling Wilburys was een gelegenheidsband die in 1988 ontstond op initiatief van voormalig Beatle George Harrison. Naast Harrison bestond de supergroep uit Jeff Lynne, Roy Orbison, Tom Petty en Bob Dylan. De ‘Wilburys’ brachten twee cd’s uit, maar traden nooit op en gaven nauwelijks interviews. Vooral de eerste plaat van de groep is fenomenaal! Het klinkt allemaal erg als Tom Petty’s Full Moon Fever en George Harrisons Cloud Nine, ook geproduceerd door Lynne. Op het eerste album van Traveling Wilburys zijn het echter vooral Bob Dylan en Roy Orbison die de show stelen. Mijn favoriet: Tweeter and the Monkey Man.

Mudcrutch

Luister: Scare Easy, Six Days on the Road, Topanga Cowgirl

Mudcrutch was de roemloze voorloper van Tom Petty & The Heartbreakers. Bevangen door jeugdsentiment tijdens het werk aan de uitputtende dvd-documentaire Runnin’ Down A Dream kwam het in 2008 tot een reünie, resulterend in een titelloos album dat goeddeels klinkt alsof het een kleine vier decennia op de plank heeft gelegen. Voor wie van countryrock houdt is dit een echte aanrader. Al wat niet iedereen even enthousiast. “Zo doet het ruim negen minuten durende Crystal River sterk denken aan de oeverloze jams van de Grateful Dead, verraadt het kwikzilverachtige Bootleg Flyer onmiskenbaar de invloed van The Allman Brothers Band en lijken de vier natuurgetrouwe covers vooral bedoeld als postume hommages aan The Byrds en de The Flying Burrito Brothers”, schreef Oor toen het album uitkwam.

Echo

Luister: Free Girl Now, Billy the Kid, One More Day, One More Night

Toch nog een album van Tom Petty én de Heartbreakers. Al was het moeilijk kiezen. Ik heb een zwak voor The Last DJ, dat later verscheen – middenin m’n Tom Petty-periode. Ook Southern Accents en Into the Great Wide Open staan vol met prachtige nummers. Waarom toch deze? Omdat het een persoonlijke plaats is en daa rhoud ik wel van. Hoe ik dat bedoel? dat verwoordt Allmusic wel goed: “To be blunt, much of Echo feels like a by-product of Petty’s divorce from his wife of over 20 years; even the intoxicating hard rock of “Free Girl Now” has a layer of sorrow and regret. That weary melancholy is the bond that keeps Echo together, bridging the gap between the ballads and the rockers, providing an emotional touchstone that makes the record more than just another Petty record.”

Wat vind jij van Tom Petty?

Wat is jouw favoriete Tom Petty album? Ben je fan? En welke nummers van het draai je veel? Laat het weten in een reactie onder dit artikel. Ik heb deze de laatste dagen veel gedraaid.